In november of december werd ik gebeld door Anne. Mijn eerste indruk? Wat een gedreven captain: we gaan lessen nemen en op ’trainingskamp’. Maar jullie moeten wel de punten binnenhalen, vorig jaar werden we troosteloos laatste. Ok, leuk zin in.

 De eerste oefenronde op Sybrook werd gepland. Er werd kennis gemaakt, koffie gedronken, koppeltjes gevormd en de baan in. Na 8,5 holes was het al klaar vanwege druppels en de staat van de baan. Het weer zat onze ambitie in de weg.

 Er werden lessen geboekt bij Marco en een tripje gepland, waar ik helaas niet bij kon zijn, vanwege een nieuwe job. Gelukkig werden er foto’s gedeeld, waardoor de thuisblijvers alsnog betrokken bleven bij het team.

 De competitie begint. Voor sommige spelers een nieuwe ervaring. Een kledingvoorschrift van Frits op donderdagavond: welke broek trekken we aan? Wéér die gedrevenheid! De een wil een donkerblauwe broek, de ander grijs, er werd zelfs een rode broek geopperd. Maar gelukkig hebben wij ook onze grenzen. 

 Eerste pot verloren van de latere kampioen, terwijl we ook kansen hadden op meer, bleek bij de nazit. Als gastheer op Sybrook hadden we het weer niet mee, toch hebben we er een mooie dag van gemaakt. 

 Na het verlies in Leeuwarden was het wel duidelijk dat we geen kampioen meer konden worden. Helaas pindakaas! 

 Plots winnen we van Groningen. Het zal toch niet? Nummer 2 kan ook promoveren. Er worden teampetten aangeschaft en voor het avondmaal wordt zelfs een colbert gevraagd om aan te trekken.

 

Voor de laatste pot kwam onze captain met de mededeling dat we niet móchten promoveren omdat we het jaar daarop vermoedelijk weer in een depressie kunnen raken, als we zouden degraderen. Eigenwijs als ik ben heb ik stiekem toch mijn puntjes binnen geharkt, samen met Frits, maar de rest van het team luisterde beter naar Anne.

 

Gevolg: we zijn alsnog 3e geworden, maar het had ook 2e of laatste kunnen zijn. D.w.z. dat we in deze competitie op ons niveau hebben gespeeld. Persoonlijk heb ik nieuwe banen en mensen leren kennen. Dat vind ik toch wel het leuke aan golf. Zo veel mogelijk banen mogen spelen en zoveel mogelijk mensen leren kennen. Golf is een sportief, maar zeker ook een sociaal gebeuren. 

 

Het sociale heb ik wél gemist t.o.v. de 27 holes competitie. Nu ga je na 9 holes direct door met je volgende pot, onder het genot van een (saucijzen) broodje. En na afloop ga je douchen of op het terras zitten met dezelfde koppeltjes. Een gezamenlijke lunch maakt het wat socialer. Na afloop van onze rondes merkte ik toch dat er niet veel gemixt werd. Men zat vaak als teams bij elkaar.

 

Dat Groningen een geheel ander team stuurt en ook niet bleef eten, was wel heel bijzonder. Misschien is een gratis reünie aldaar een mooi compromis. Kunnen we meteen de douches uitproberen, die trouwens bij Martensplek onverwacht het mooiste waren!

 

De afstand heb ik nooit zo’n problemen mee, zeker niet als je gebracht wordt in Anne’s luxe ster! Hij is daarvoor in vloeibare vorm bedankt. De banen vond ik leuk en afwisselend, zelfs de Lage Mors lag er goed bij.

 

Conclusie: ik denk dat we, als team, in de juiste competitie zitten. Wellicht kunnen we nu onze gedrevenheid wat aanpassen aan de situatie. Neemt niet weg dat ik het erg gezellig heb gehad en kijk alweer uit naar volgend jaar!

 

We zien elkaar vast weer deze zomer!

Peter