Marike Camps Wisseltrofee 9 holes

Marike Camps Wisseltrofee 9 holes

Winnares Marike Camps Wisseltrofee 9 holes op de Damesdag 11 juni 2024


Plensbuien met af en toe een zonnestraaltje; het was bijzonder groeizaam weer. Zo zou je het kunnen noemen. Als beertjes Paddington liepen we in regenkleding door de baan. Dat staat me nog helder voor de geest als ik aan de wedstrijd van afgelopen dinsdag terugdenk. Vervolgens moest ik diep in mijn herinnering graven, niet geheel ongebruikelijk als je 74 jaar bent, toen ik enkele dagen later door Maria gevraagd werd een stukje te schrijven.


Waarom ik? Ik bleek de winnaar te zijn; geëindigd vlak voor Azarja, Jeanne en Ineke. Het weer had blijkbaar geen invloed op mijn spel maar Helma, mijn flight-genote, was koud, door en door nat tot op de botten en dook na afloop meteen onder een warme douche. Dank aan Helma dat ze het zo lang volgehouden heeft. Gelukkig had Sonja nog een extra droge broek bij zich, zodat Helma met droge kleren in het clubhuis kon zitten.


Blij verrast werd ik tijdens de prijsuitreiking, door de perfecte wedstrijdleiding van Harriet en Heleen, met een prachtige bos bloemen. De beloofde trofee stond nog bij de vakantievierende Yvonne thuis in Enschede. Via een voorgelezen e-mail bracht Marieke Camps, ook op vakantie en de schepper van het kunstwerk, haar felicitaties over.


Wat ik me verder nog herinner van deze wedstrijd, waren geen trivialiteiten. Heleen hoopte de volgende dag de vlag uit te hangen: haar dochter kreeg de uitslag van het schoolexamen. Annelice was bij de eerste hole al koud en rillerig en besloot na de derde hole ermee op te houden. De schoondochters van Helma hebben sinds kort anti-slipsokjes waarvan de hiel op de plaats blijft zitten. Reuzehandig want het is vreselijk irritant als je bij elke hole je sokken op moet trekken. Inmiddels weet ik dat de dochter geslaagd is: hoera! Annelice weer beter, gelukkig en kan ik binnenkort de veelbelovende sokjes in de winkel ophalen: perfect.


En… de trofee krijg ik na de vakantie uitgereikt; ik verheug me erop…het was een eer en een genoegen dit stukje te mogen schrijven.


Jansje kleine Snuverink