De perfecte wedstrijd: 25 graden, zon, 88 deelnemers en een hoop, nee, een berg van prijzen (tot de 10de plaats!). En ik mocht met mijn getalenteerde zoon (Hcp 7,8) spelen, samen met de twee opkomende talenten Thomas en Martijn, die nog niet altijd steady spelen. Maar als het raak is, dan gaan de drives tot 240 meter. Daarmee hebben zij, net als ik, Hcp 15. Voor een scramble is ver slaan, maar soms mis, prima, je hebt toch vier pogingen van de tee. Dus ik als senior van de groep legde hem (meestal) veilig kort op de fairway en liet de drie young’uns ervoor gaan. En hoe ze ervoor gingen! Na wat strubbelingen op de eerste holes met toch wel een birdie op de oude par 3 dankzij Paul, maar veel shanks en 5 verloren ballen, sloeg bijna altijd een van de drie een perfecte lange drive. Ging het mis, wordt mijn saaie 190m drive gepakt en toch de par gehaald. Uiteindelijk kwam Martijn helemaal los en sloeg de longest drive en haalde twee par 5 greens met de tweede slag. Op Noord 8 zelfs met de driver van de deck, 230m pin high. Zoiets had ik tot nu toe alleen op de buis gezien! Bovendien sloeg Thomas op de laatste holes zijn ijzers keer om keer tot twee meter van de hole. Op het einde werd het nog wat spannend, want Martijn moest op de laatste drie holes nog twee afslagen op zijn naam boeken. Dan maar ijzertje 6 in plaats van de driver: ging goed, net zo als eerder op alle andere holes. Met dan nog enkele lange putts kom je op een eagle en vijf birdies, en heb je dus met 65 het baanrecord (oké, als scramble), ook met playing Hcp 11. En dus met 54 stablefordpunten (!) de winst en vier leuke prijzen!

Bedankt aan de wedstrijdcommissie, greenkeepers, sponsoren, horeca en vooral mijn teamgenoten. Het was naamelijk ook erg gezellig en er werd veel gelachen. Birdies en eagles helpen daar zeker. Hier nog een foto van onze scorecard. Geen enkele 5 op 18 holes!

Volgend jaar willen wij graag met hetzelfde team weer meedoen! Mag dit, wedstrijdcommissie?

Tomas Golz